Muri i Berlinit

Njëzet vjet më parë u rrëzua borgjezi në perëndim, Muri i Berlinit, ishte dicka euforike në vjeshtën "e komunizmit". Njëzet vjet më vonë, gjërat duken shumë të ndryshme se si kapitalizmi ka hyrë në krizën e saj më të rëndë që nga viti 1929. Tani një shumicë të votave të ish-Gjermanisë Lindore për të majtët dhe se çfarë ishte pozitive për ekonominë e planifikuar. Pas refuzimit të stalinizmit, ata kanë pasur një shije të kapitalizmit, dhe si përfundim të tërhequr është se socializmi është më i mirë se kapitalizmi.

Viti 2009 është një vit i jubileve të shumta, duke përfshirë vrasjen e Luksemburgut dhe Liebknecht, themelues ndërkombëtare komuniste dhe Komuna Asturian. Asnjë prej këtyre jubileve nuk gjeti ndonjë jehonë në shtypin kapitalist. Nuk do të harrojmë: Më 9 nëntor 1989, kufiri që ndan Europën Lindore nga Gjermania Perëndimore, u hap në mënyrë efektive.

Rënia e Murit të Berlinit ka kaluar në histori si një sinonim për rrëzimin e "komunizmit". Në 20 vitet e fundit si një ngjarje e rëndësishme, ne kemi dëshmitarë të një ofensive të paparë ideologjike kundër ideve të marksizmit në shkallë botërore. Ky është mbajtur si provë vendimtare e vdekjes së komunizmit, socializmit dhe marksizmit. Jo shumë kohë më parë, ajo u prezantua edhe si fund i historisë. Por që atëherë Rrota e historisë ka kthyer disa herë.

Argumenti se tani e tutje sistemi kapitalist është alternativa e vetme për njerëzimin është ekspozuar si i uritur. E vërteta është krejt ndryshe. Në përvjetorin e njëzet të shembjes së stalinizmit, kapitalizmi e gjen veten në krizën e saj më të thellë që nga Depresioni i Madh, ku janë ballafaquar me një të ardhme të papunësisë, varfërisë, shkurtimet dhe kursimit.

Kjo egërsi anti-komuniste si një fushatë është duke u intensifikuar gjatë kësaj periudhe. Arsyeja për këtë nuk është e vështirë për t'u kuptuar. Kriza botërore e kapitalizmit është duke i dhënë të rritet në një pyetje të përgjithshme të ekonomisë së "tregut". Nuk është një ringjallje e interesit në idetë marksiste, e cila është borgjezi alarmante. Ku si një fushatë e re shpifjesh është qartë një reflektim i frikës.

Muri i Berlinit ishte një simbol dhe një pikë qendrore për të gjithë ata që kanë urryer regjimin e Gjermanisë Lindore. Prishja e Murit filloi mjaft spontane. Gjatë javëve të ardhshme, pjesët e Murit ishin chipped larg, pajisjet industriale u përdorën për të hequr pothuajse të gjitha pjesët. Nuk ishte një atmosferë festive, një gjendje shpirtërore e eufori, më shumë si një gjendje karnavale sesa një revolucion. Por kjo është e vërtetë për fazat e hershme të çdo revolucioni të madh, duke filluar me 1789.

Në nëntor të vitit 1989, popullsia e GDR e përshkuar nga disponimi emocional - si një ndjenjë e çlirimit, e kryer nga një ndjenjë e përgjithshme e ngazëllyer. Ishte sikur një komb i tërë ishte duke përjetuar një dehje të përgjithshme, dhe për këtë arsye ishte e hapur për sugjerimet dhe impulset e papritura. Përmbysja e regjimit të vjetër ishte shumë më e lehtë se sa dikush kishte guxuar ta imagjinote. Masat që kishin sjellë përmbysjen e regjimit të vjetër, e dinin shumë mirë, që ata nuk i duan, por nuk e kanë mjaft të qartë se çfarë ata donin, dhe askush nuk ofronte një rrugëzgjidhje.

Të gjitha kushtet objektive për një revolucion politik u dha tani. Pjesa më e madhe e popullsisë nuk donte restaurim të kapitalizmit, por të socializmit, me të drejta demokratike, pa burokratë të korruptuar dhe pa një diktatorial parti-shtet. Në qoftë se në një udhëheqje të vërtetë marksiste kishte ekzistuar, kjo mund të të çojë në një revolucion politik dhe në vendosjen e demokracisë së punëtorëve.

Megjithatë, rënia e Murit të Berlinit nuk rezultoi si një revolucion politik, por kundërevolucion në formën e bashkimt me Gjermaninë Perëndimore. Kjo kërkesë nuk zuri vend të dukshëm në fillim të demonstratave. Por duke ditur mungesën e një programi të qartë mbi një pjesë të udhëheqjes, ai u prezantua dhe gradualisht erdhi për të zënë një rol qendror.

Shumica e udhëheqësve të opozitës nuk kishin program të qartë, për politikën apo perspektivën, përtej një dëshirë të paqartë për demokracinë dhe të drejtat civile. Ashtu si natyra, politika ishte një vakum. Prania e një shteti të fuqishëm dhe të begatë kapitalist në vendin fqinj, pra luajti një rol vendimtar në mbushjen e vakumit.

Kancelari gjerman Helmut Kohl ishte një përfaqësues agresiv i imperializmit. Ai përdori ryshfetet më të paturpshme për të bindur njerëzit e Gjermanisë Lindore për të rënë dakord për unifikimin e menjëhershëm, duke ofruar në shkëmbim Ostmarks-et e tyre për marka gjermane në një-për-një. Por ajo që Kohl nuk u tha popullit të Gjermanisë Lindore ishte se bashkimi nuk do të thotë se ata do të jetojnin sipas standardeve të Gjermanisë Perëndimore.

Në korrik të vitit 1990, pengesa e fundit për bashkimin gjerman ishte hequr kur Gorbaçovi ra dakord të hiqte kundërshtimet sovjetike. Unifikimi është përfunduar zyrtarisht më 3 tetor, 1990.